"Жыды"

Жыды! "Хрыстапрадаўцы i прыблуды"!
О, слава вам, усебеларускiя Жыды!
Я веру вам, хоць чорнай граззю ўсюды
Плюе вам цар i раб, стары i малады.

Нявольникi вы сёння з намi разам
На беларускай змучанай зямлi,
Дзе чорны здзек, пасвенчаны абразам,
Гняце нас разам, як звяр'ё, у крутой пятлi.

Вы ўскрэснеце, Жыды, услед за Беларусяй -
Сцяг ваш i нашая паходня будуць жыць,
Хоць наш магiльник кветкай апрануўся,
Хоць згубны мор над намi гiбеляй ляжыць!

Калi ў Гiшпаньi ўзбунтаваны людзi
З сваёй краiны выгналi вас напасмех,
На беларускiм полi вашы грудзi
Навек знайшлi дняванне, страву i начлег.

Шлi днi. I вас у ланцугi скавалi
Бязбожны каралi i дэспаты-цары.
Адны вас Беларусы шанавалi,
Як блiзкiх родных - да святлейшае пары.

Масква й Варшава аплюлi вам iмя
I ў дзiкай чэрнi нянавiсць збудзiлi к вам,
А Беларусь пад крыллямi сваiмi
Вас грэла й вашым нянькаю была дзiцям.

Пасля, Жыды, вы зрэклiся народу,
Якi вам шчодра даў багацце i прыпын,
Пайшлi прыдбаць сабе вы чэсць, выгоду
Да сiльных тых, хто даў вам вiсельню i чын!

Раскiданыя гiбнуць па усiм свеце,
Вы Мэсыi чакаеце, яшчэ, Жыды, -
Тэй Мэсыi ждуць Беларусi дзецi
I з вамi пойдуць, як вы з намi, усе тады.

Ваш ясны светач там, дзе Палестына,
Наш ясны светач - Мацi-Беларусь адна;
Спадзе ланцуг наш у сляпым загiну,
Спадзе ланцуг наш i ззяе ўсiм вясна!

Цяпер за вамi слова ў буру гэту:
Пайсцi цi не з народам нашым да святла?
Пара, Жыды, паны ўсёга свету
Сплацiцi доўг, якi вам Беларусь дала!

1919 г.